Biografia K. Laszczki

Konstanty Laszczka urodził się 3 września 1865 r. w Makówcu Dużym k/ Mińska Mazowieckiego, zmarł 23 1956 w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie. Do 20 roku życie pomagał ojcu w utrzymaniu licznej rodziny. Jego talentem zainteresował się dziedzic Jan Ostrowski. Dzięki jego pomocy w 1885 przyjechał do Warszawy i uczył się w prywatnej szkole rzeźby Jana Kryńskiego, a od 1889 r. Był uczniem Ludwika Pyrawicza. Zdobycie pierwszej nagrody w konkursie rzeźbiarskim. Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych wyjechał do Paryża, gdzie przebywał w latach 1891-1896. Studiował u Antoine`a Mercie,  Aleksandre`a Falguiere`a  i Jeana Leona Gerome`a.

W Paryżu  zaprzyjaźnił się z Józefem Mehofferem, Stanisławem Wyspiańskim, Zeninem Przesmyckim i innymi. Po powrocie do Warszawy przez 3 lata pracował jako nauczyciel rysunku. W 1889 r. za namową Juliana Fałata objął  katedrę rzeźby w Akademii Sztuk pięknych w Krakowie, którą kierował do 1935 r. , do chwili przejścia na wcześniejszą emeryturę za protest przeciwko Berezie Kartuskiej.

Trzykrotnie był rektorem ASP – jako B. Biegas, X. Dunikowski, H. Kuna, itd.

Najważniejsza pozycję w dorobku Laszczki stanowi rzeźba portretowa. Zajmował się też rzeźbą monumentową np. pomnik Sienkiewicza w Bydgoszczy, J. Piłsudskiego w Kołomyi, fontannę w Wiśle.

Tworzył medale i plakiety poświęcone znanym osobistościom, rodzinie i przyjaciołom.

Inną dziedziną jego twórczości była ceramika. Wykonywał majolikowe figurki, wazy ozdobne, świeczniki, garnki i dzbany.

Zajmował się też malarstwem, grafiką i rysunkiem satyrycznym. Nie obca mu była poezja sławiąca piękno stron rodzinnych. Był jednym z założycieli i wieloletnim prezesem Towarzystwa Artystów Polskich. Jest również autorem podręczników dla studentów „Gawędy z uczniami”, „Ceramika artystyczna” , „Keramos”. W 1971 r. W Dobrem zostało otwarte Społeczne Muzeum Konstantego Laszczki.

Oprac. Jadwiga Grzenda
Kustosz